Odc. 3: Drugie piętro

Skylar i Beautiful Creature – dziękuję za komentarze!

Zapraszam do kolejnego odcinka :)

3. Drugie piętro

Poranek nie był łaskawy. Nieznośny ból głowy nie pozwolił Tommy’emu wstać z łóżka. Sięgnął on po laptopa, którego miesiąc temu pożyczył od jednej ze znajomych. Najbliższe tygodnie nie zapowiadały się najlepiej; brak wypłaty wiązał się z przerwą w terapii i przymusową głodówką. Blondyn przetarł zmęczone powieki i podniósł wzrok, gdy ktoś bez uprzedzenia wtargnął do jego pokoju.

- Idziemy na śniadanie do Goofy’ego. Wybierasz się z nami?

Blondyn wziął głęboki oddech i przeczesał palcami zmierzwione włosy. – Jestem w dupie. Jakiś kretyn się do mnie przyczepił i muszę oddać pensję na jego pieprzony garnitur.

Marry zmarszczyła brwi. – Co na to Smith?

- Wiesz, że mamy problemy w relacjach. Będzie kopał leżącego, dopóki biedak nie zdechnie. Potrzebuję dorywczej pracy.

Dziewczyna oparła łokcie o kolana. – Daj mi pomyśleć. Szukasz czegoś konkretnego?

- Czegokolwiek – Odparł Ratliff, siadając obok znajomej. – Byle w ciągu dnia. Nocami muszę być tutaj.

- Wiesz… - Zawahała się. – Jeden z moich klientów rozkręca mały biznes.

- Dziewczyno, to odpada… - Westchnął, zbliżając się do okna. Obserwował grupę przyjaciół, opuszczającą Bert’s Theatre.

- Możesz zgłosić się na casting do sesji zdjęciowych. – Rzekła z uśmiechem. – Za trzy godziny pracy dostaniesz ze sto dolców.

- Jeśli mam wypinać dupę przed kamerą, to wolę zdechnąć z głodu. – Odparł surowym tonem.

- W każdym razie – Powiedziała, wstając z miejsca – Zostawię ci namiary. Może sytuacja zmusi cię do pewnych rozwiązań. Jesteś pewien, że nie chcesz z nami iść?

- Przyda mi się zimny prysznic… - Odparł blondyn, kierując się w stronę łazienki. Zatrzasnął za sobą drzwi, uderzając pięścią w jedną ze ścian.

***

Gdy światła otulające scenę ciepłymi żółciami zgasły, rozbrzmiały gromkie brawa. Adam wziął głęboki oddech – po raz pierwszy od dwóch godzin. Jeden z ostatnich, najlepiej wyprzedany musical wypadł znakomicie. Aktorzy ukłonili się jeszcze raz, nim udali się do wspólnej garderoby, by omówić wszelkie, drobne pomyłki, których nie mogli sobie wybaczyć. Czarnowłosy puścił w końcu trzymane od początku kciuki i przyjął pierwsze gratulacje. Jego zaskoczenie sięgnęło zenitu, gdy po chwili stanął twarzą w twarz ze swoim bratem Neilem.

- Rzeczywiście macie potencjał. W teatrze byłem może trzy razy w życiu, ale ten musical pobił wszystko, co dotąd widziałem. – Rzekł, wręczając Adamowi bukiet żółtych tulipanów.

- Daruj sobie! – Roześmiał się brunet, ściskając brata. – Trzeba było mnie uprzedzić. Przygotowałbym ci nocleg, kolację. Jak trzymają się rodzice?

- W porządku. – Uśmiechnął się Neil – Mama czeka, aż nas odwiedzisz. Zagroziła, że sama zawita tu kilka tygodni, jeśli się nie pofatygujesz. Opowiadaj bracie jak się trzymasz, jak idzie twój interes, no i najważniejsze – jak twoje życie prywatne.

Adam roześmiał się w głos. – Zaczekaj na mnie za kulisami. Jesteśmy już wolni, więc zaraz poleje się wódka, a dziewczyny zaserwują tosty.

- Na to czekałem! – Neil poklepał brata po plecach i pozwolił odprowadzić się Van do garderoby.

***

- Moi drodzy! – Zawołała Vanessa – To, co lubicie najbardziej. – Rzekła, stawiając pośrodku grupy talerz pełen świeżych tostów. – Ktoś życzy sobie herbaty? – Spytała, gdy zza jej pleców wychylił się Terrance.

- Skarbie, nie ośmieszaj się. – Wymamrotał, stawiając na podłodze cztery półlitrowe butelki czystej wódki. – Za naszego najwierniejszego widza!

- Filantropa. – Rzekła kokietująco Van, siadając obok Neila. – Szczerość czy wyzwanie?

- No nie! – Zawołał Lambert, łapiąc się za głowę. – Nadal w to gracie?

- Co wieczór. – Terrance puścił w jego kierunku perskie oko. – Zbyt wiele wspólnych wieczorów omijasz.

- Zgadzam się – Rzekła Van. – Poprawia genialny scenariusz, którego wciąż nie chce nam pokazać. Zamyka się w tej ciasne klitce na końcu korytarza i śpiewa ballady, za które Metropolitan Opera House zapłaciłaby grube miliony.

Adam tylko kręcił głową, biorąc raz po raz głębszy oddech. Sięgnął po dwa tosty i zajął miejsce obok Terrance’a, który otwierał pierwszą tego wieczoru butelkę.

Wieczór upływał w niezwykle przyjaznej atmosferze. Potężną salę wypełniały salwy śmiechu i zabawne komentarze. Adam odstawił swoją lampkę wina, czując nasilające się zawroty głowy. Ominął połowę gry w, analizując w głowie ostatnią scenę powstającego musicalu.

- Pytanie trafia do… mojego małego braciszka! – Zawołał Neil, opróżniając do dna kolejny

kieliszek.

- Nie, błagam… - Jęknął Lambert, powracając do rzeczywistości.

- Dlaczego nie świrujesz z Van?

- Co?! – Ryknął Adam, na co większość odpowiedziała zgryźliwymi komentarzami. Następnie przeniósł wzrok na Van, która mimo uśmiechu wyglądała na speszoną.

- Twoja sugestia jest niedorzeczna. Łączy nas przyjaźń. – Odparł zdecydowanie. – Zawsze świetnie się dogadywaliśmy.

- No właśnie. – Potwierdził Neil, pochylając się w stronę brata. – Co stoi na przeszkodzie?

Czarnowłosy nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Czuł na sobie wzrok niemal wszystkich przyjaciół, co wprawiało go w coraz większe zakłopotanie.

- Zajmij się swoim biznesem, mój drogi. – Skwitował Lambert, wstając z miejsca. Chwiejnym krokiem udał się w stronę sypialni. Miał nadzieję, że krótka drzemka odwiedzie go od mdłości.

Opadł na materac, zakładając ręce za głowę. Rozbłyski świateł pod sufitem mieniły się na tysiące kolorów, co wywołało uśmiech na młodej twarzy. Kochał życie; nie tylko w alkoholowym transie, ale także na trzeźwo. Doceniał każdy dzień, który przynosił mu pełnię szczęścia. Nagle poczuł, że jego materac zadrżał. Kiedy zwrócił wzrok w bok, ujrzał Van, leżącą tuż przy nim.

- Wiesz co? Nadal zastanawiam się nad pewną rzeczą. Dlaczego stanąłeś w obronie tego nieprzyjemnego gościa? – Spytała, przewracając się na plecy. – Był pierwszą osobą, do której miałeś jakiekolwiek zastrzeżenia, a mimo wszystko stanąłeś po jego stronie.

Adam uśmiechnął się pod nosem. – Słyszałaś, co powiedział ten cham w garniturze? Obraził jego matkę. Nie mam szacunku do takich ludzi. Właściwie to chyba jedyna rzecz, która przesądziła o mojej decyzji. Mam nadzieję, że nie poniósł konsekwencji.

Van nie zamierzała odpuścić.

- Rozmawiałeś z nim. O czym? Dlaczego?

- Och, daj spokój! – Westchnął, zakrywając oczy ramieniem.

No właśnie, dlaczego? Co sprawiło, że przejąłem się bezczelnym gówniarzem?

- Jesteśmy tu sami? – Spytał, podpierając się na łokciach. Rozejrzał się dookoła, a do jego uszu docierały jedynie odgłosy dochodzące z sąsiedniego pokoju. – Nie będę owijał w bawełnę, Van. Planuję obsadzić cię w głównej roli. Mam na myśli Esmeraldę.

Dziewczyna patrzyła w niebieskie oczy. Uśmiechnęła się, by po chwili parsknąć śmiechem.

- Żartujesz. Wszyscy wiedzą, że jesteśmy sobie bliscy. Będą mieli do ciebie żal, że nie jesteś obiektywny. Maria gra pierwsze skrzypce i czeka na swój debiut. Anna też nie miała swoich pięciu minut.

- Umiesz śpiewać. Trzymacie ten sam poziom. – Rzekł Adam. – Z resztą nie o sam wokal chodzi. Dobrze grasz. Twoja charyzma i osobowość pasują do mojej bohaterki. Nie mów o tym nikomu, ale jestem niemal pewien, że zajmiesz to miejsce. Nie miałaś jeszcze swojego wielkiego debuts.

- Wow… - Jęknęła Van, przybierając podobną pozycję co Adam. – Ale… co to ma do tego  wątłego kelnerzyny?

Adam zatrzymał wzrok na jej twarzy. Po chwili opadł na materac.

- Nie wiem. Chyba widziałem w nim Febusa.  

- Daj spokój, chyba nie mówisz poważnie? To jakiś nędzny pryk. Z resztą nie należy do naszego zespołu, więc nawet nie zaprzątaj sobie nim głowy. Masz genialną obsadę i choć jesteśmy przyjaciółmi, czasami skaczemy sobie do gardeł. Dobra rola jest zapłatą za nasz wysiłek. Odkąd wyjawiłeś tytuł kolejnego musicalu, wszyscy prognozują, że Alan zajmie rolę księcia.

Adam w milczeniu wpatrywał się w sufit. Nie potrafił wytłumaczyć z jakiego powodu miał przed oczami twarz nieznajomego chłopaka.

- Ma charakter.

- Kto? Alan?

- Ten blondyn z klubu.

- O Boże. – Westchnęła Van, dosiadając bioder Adama. – Daj z nim spokój. Może ty wolisz facetów?

Lambert zmarszczył czoło. – Van! Spadaj. – Rzekł, próbując zrzucić ją na sąsiedni materac. Dziewczyna pochyliła się nad jego twarzą.

- No co ty? – Roześmiała się – Poważnie?

- Nie. – Odparł stanowczo Adam.

- Nie? – Spytała, zbliżając swoje wargi do jego ucha. – Nie miałbyś ochoty popatrzeć jak zdejmuje z siebie tę czarną firmową koszulkę? A później rozpina pasek…

Lambert roześmiał się, próbując odsunąć dziewczynę. – Van! Zjeżdżaj ze mnie. Co do Alana…

- Jak trzymasz jego soczystego, i gorącego… - Szeptała erotycznym tonem, co wywołało jeszcze głośniejszy śmiech bruneta.

Zsunął dziewczynę ze swoich bioder i usiadł, podpierając się podłogi. Odwrócił wzrok.

- Wiesz co? Jesteś obleśna.

Aktorka roześmiała się, obejmując Adama za kark. – W sumie był całkiem niezły. Spotkałabym się z nim.

- Daleko nie masz. – Skwitował, spoglądając w brązowe oczy – Chociaż w takim stanie nie wpuszczą cię nawet do burdelu. Szczerze mówiąc to myślałem, że mierzysz wyżej…

Żartowali tak długo, aż zmorzył ich sen. Neil zastał ich wtulonych w siebie, pośrodku oceanu rozrzuconych materaców.

***

Tommy dotarł pod wskazany adres. Kartka, którą trzymał w dłoniach była na tyle wymięta, że nikt nie potrafiłby odczytać numeru mieszkania. Nie przeszkadzało mu to. Znał go na pamięć.

Podszedł do domofonu, długo zastanawiając się, czy wykonać następny krok. Miał wrażenie, że każdy potrafi odczytać z jego twarzy przyszłe zamiary. Przechodnie przypatrywali mu się zupełnie inaczej niż do tej pory. Być może wszystko za bardzo brał do siebie.

Dwadzieścia trzy. Zadzwonił do domofonu, czując, jak serce zaczyna wyznaczać tempo jego oddechu. Słyszał szmer dochodzący z jego krtani. Drzwi zostały otwarte i nie zastanawiając się dłużej wszedł na klatkę schodową.

Zaczęły ogarniać go mdłości; nie był pewien czy wywołane były głodem czy stresem. Ostatnio jedno i drugie towarzyszyło mu częściej, niż tego oczekiwał. Wątpliwości nie dały mu ani chwili wytchnienia. Potrzebował dodatkowego zajęcia, które nie będzie wyczerpujące, a jednocześnie przyniesie mu wystarczająco wysoki zarobek. Nie mógł zapominać o dwunastogodzinnej pracy w nocy przez sześć dni w tygodniu. Smith odpuszczał jedynie poniedziałki, gdzie ruch był tak mały, że sam potrafił poradzić sobie z drobnymi obowiązkami.

Wszedł po schodach na drugie piętro, stając przed drzwiami z właściwym numerem. Czy mógł nazwać to uczucie strachem? Nie. To było przerażenie. Dezorientacja, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczył.

Drzwi otworzyły się, choć nawet nie zapukał. Przed jego obliczem stanął młody, rudowłosy chłopak. Był z pewnością młodszy, choć wyższy i nieco potężniejszej budowy.

- Casting? – Zapytał z szerokim, ciepłym uśmiechem na ustach.

- Można tak powiedzieć… - Odparł niepewnym tonem, przyjmując zaproszenie wejścia do środka.

- Jestem Maxie. – Rzekł chłopak, wyciągając rękę w kierunku blondyna.

- Max? – Tommy uścisnął dłoń rudowłosego.

- Maxie. Przez trzy razy x. Właściwie to Maxxxie Sun.

Tommy wpatrywał się nieprzytomnym wzrokiem w twarz chłopaka.

- Tyle wystarczy wpisać w wyszukiwarkę, żeby napatrzeć się na twojego fiuta?

Uśmiech spłynął z twarz osiemnastolatka. Zacisnął wargi i wsunął kciuki za szlufki swoich spodni.

- Chodź za mną. – Rzekł mniej rozentuzjazmowanym tonem i poprowadził Ratliffa w stronę największego pomieszczenia.

Był to zwyczajny pokój z trzema parasolami i dodatkowym oświetleniem w postaci mocnych żarówek. Pośrodku pomieszczenia otulonego bielą i pastelami ścian stała duża, skórzana kanapa. Tommy rozejrzał się dookoła, ignorując obecność fotografa, który zajęty był swoim prężącym się na łóżku modelem.

- Tak jest! Otwórz się! Odwagi na koniec! – Słyszał za swoimi plecami. Wpatrywał się w rudowłosego chłopaka, który nieśmiałym wzrokiem lustrował Ratliffa.

- Solo? – Zapytał, zakładając ręce na piersi.

- Co?

- Pytam, czy jesteś zainteresowany sesją, w której grasz tylko ty. – Wyjaśnił łagodnym tonem Maxie.

- Innych opcji nie biorę pod uwagę. – Skwitował Tommy, czując suchość w swoich ustach. Próbował opanować drżenie ciała na myśl o tym, co za chwilę go spotka. Jeszcze miał szansę, by się wycofać – wyjść i odpuścić        . Znaleźć inne zajęcie…

- Och, Ty musisz być Tommy Joe. – Usłyszał za plecami obcy głos. – Luna uprzedzała, że możesz się odezwać.

Stanął twarzą w twarz ze starszym, wąsatym mężczyzną. Sprawiał raczej łagodne wrażenie, jednak chłopak wciąż czuł swoisty niepokój, gdy musiał spojrzeć nieznajomemu prosto w oczy.

Do jasnej cholery, co ja tutaj robię?

- Tak… - Odparł z zawahaniem, wyciągając dłoń. Nie wiedział, co powinien powiedzieć; po prostu stał, czekając na jakikolwiek komentarz ze strony mężczyzny, który nawet się nie przedstawił.

- No dobra, rozbieraj się i zobaczymy, co można z ciebie wycisnąć. – Rzekł, opuszczając swój aparat. – Wymienię akumulator i wracam. – Dodał, nim ulotnił się z pokoju.

Ratliff wplótł palce we włosy i zatoczył okrąg. Opadł na kanapę, przecierając twarz dłońmi.

- Teraz to twoje narzędzie pracy. – Skomentował rudowłosy, próbując rozluźnić atmosferę.

Tommy nie odezwał się ani słowem. Wpatrywał się w przeciwległą ścianę, próbując skonfrontować ze sobą wszystkie za i przeciw. Był zbyt zdenerwowany.

A jeśli dowie się o tym ktoś ze znajomych? Nie, nie ma szans. Nie ma takiej opcji…

Zrzucił z ramion skórzaną kurtkę. Przerażała go świadomość, że to dopiero początek.

Niechętnie sięgnął do suwaka swojej bluzy. Przemierzał drogę w dół; centymetr za centymetrem. Wziął głęboki oddech, gdy poczuł, że zaczyna brakować mu powietrza.

Czy ja się w ogóle do tego nadaję? Jestem cholerną szkapą, nie modelem…

Spojrzał w dół, gładząc swoją koszulkę z wypranym nadrukiem zespołu The Cure. Zacisnął powieki, powtarzając w głowie kilka słów. Zaczęły brzmieć jak mantra, w którą próbował uwierzyć. Będzie dobrze, zaraz będzie po wszystkim, wszystko gra…

- No jak tam, Tommy? – Zapytał wąsaty mężczyzna, wkraczając do pokoju.

- Spodziewałem się jakiejś rozmowy… - Mruknął Ratliff, krzyżując palce swoich dłoni.

- No, zasady są proste, no. – Rzekł wąsaty – Robimy teaser, jeśli banki zdjęć cię kupią no to podpisujemy jakąś wiesz, umowę. – Zarechotał. – Dziś dostaniesz sto pięćdziesiąt, jeśli będziesz dobrze współpracował. Do ręki, wiesz, nie chcemy się bawić w podatki.

Tommy znacząco pokiwał głową. – Ile… - Spróbował zadać pytanie, jednak głos ugrzązł w jego gardle. – Ile zdjęć zrobisz?

- Około pięciuset. – Rzekł, widząc przerażenie, które wstępowało na twarz blondyna. – Ale spokojnie. Wybierzemy pięćdziesiąt – sześćdziesiąt najlepszych ujęć. Dobra, rozbieraj się, muszę sprawdzić, czy w ogóle warto się w to bawić.

Czuł na sobie dwie pary oczu, które śledziły każdy jego ruch. Przywykł do nagości z powodu częstych wizyt u lekarzy, jednak zawsze mógł skorzystać chociaż z parawanu. Tym razem surowej ocenie miał zostać poddany każdy fragment jego ciała.

Zdjął koszulkę i wbił wzrok w ziemię. Chłonąc panujące dookoła milczenie zaczął rozpinać swoje spodnie. Zsunął je i rzucił na bok, prostując się przed parą mężczyzn.

- No dobra, ale przejdźmy do rzeczy. – Rzekł fotograf, zakładając nogę na nogę pokaż to, za co dostajesz pieniądze.

Dopiero w tej chwili dotarło do niego, w co się wplątał. Choć całe życie szydził z kobiet z którymi pracował, teraz sam znalazł się w podobnym położeniu.

To tylko zdjęcia, z nikim nie musisz tego robić… Jesteś usprawiedliwiony.

Wsunął kciuki pod materiał bielizny i zawahał się. Dopiero przy drugim oddechu zsunął bokserki, pozbywając się ostatniego elementu garderoby.

- Okej. – Rzekł neutralnym głosem fotograf, pochylając się do przodu. Poprawił okulary, spływające po jego nosie i zaczął analizować nagie ciało.

Tommy w tym czasie spojrzał na rudowłosego chłopaka, który obojętnym, lecz bacznym wzrokiem przyglądał mu się od góry do dołu. Ratliff przeniósł wzrok za okno.

- Dobra, obróć się. – Usłyszał polecenie, któremu próbował sprostać. Zacisnął powieki, przeklinając w myślach swoje imię.

- Ile ty masz lat, co?

Tommy odwrócił się w stronę mężczyzn.

- Dwadzieścia cztery.

- Co sądzisz, Maxie? – Fotograf zwrócił się w stronę rudowłosego.

Chłopak przyglądał się Ratliffowi, ale tym razem w inny sposób. Trzymał dłoń przy swoich ustach, przyglądając się twarzy chłopaka.

- Skategoryzuj go jako dwudziestoletniego twinka.

- Myślisz? – Wąsaty przeczesał palcami swoje szpakowate włosy. – Obiektyw doda mu lat.

- Rób zdjęcia. – Rzekł młody chłopak, wstając z miejsca. – To twoje złote jajo. Jest naprawdę… - Zawahał się, czując na sobie wzrok brązowych oczu. – Wydaje się być profesjonalistą. Nawet jeśli nie ma doświadczenia. – Dodał.

- Dobra, Tom. Myśl, jaką chcesz ksywkę, a w tym czasie zrobimy ci kilka miłych zdjęć.

- Jakieś wskazówki? – Spytał Ratliff, siadając na kanapie. Pogładził miękką skórę i wziął głęboki oddech.

- Bądź subtelny, ale erotyczny. Zajmij się sobą. Zachwyć mnie.

Nie wierzę, że dałem się w to wciągnąć…