Odc. 5: Sobotnia noc

Skylar, dedykowane Tobie za dodawanie motywacji <3 :)

Zapraszam Wszystkich do odcinka :)

5. Sobotnia noc

Adam zaczerpnął głębszego oddechu, gdy udało mu się opuścić mury klubu. Uśmiechnął się i zrobił kilka kroków naprzód, nim odwrócił się do Tommy’ego.

- Jak ty to znosisz? – Spytał, przechylając głowę na bok. Zakołysał się, tracąc na moment równowagę – Hałas, dym, brak powietrza. Nocne kluby to synonim sobotniej katastrofy.

Tommy naciągnął kaptur na głowę, po czym w poszukiwaniu paczki papierosów poklepał kieszenie swojej bluzy.

- Potrzebowałem tej roboty. Trudno było mi znaleźć coś na przyzwoitych zasadach. – Rzekł, zmierzając wraz z Adamem w stronę chodnika.

Czarnowłosy osłonił twarz przed reflektorami nadjeżdżającego samochodu. Zwrócił wzrok w kierunku Ratliffa, który patrzył przed siebie.

- Zwinąłeś tę bluzę? Jeszcze przed chwilą jej nie miałeś. – Zauważył Adam, próbując zażartować.

- Miałem w torbie. – Odparł Tommy, wskazując na pakunek po prawej stronie jego boku.

Adam zwolnił kroku, uśmiechając się w stronę blondyna.

- Co taki spięty jesteś?

Ratliff nie zatrzymywał się. Wziął głęboki oddech, próbował otrząsnąć się z amoku. Alkohol zaczynał tracić swoje działanie i przywracać jego umysł do rzeczywistości.

- To niebezpieczna okolica. Lepiej rusz swój tyłek, jeśli nie chcesz, by do jutra zsiniał. – Powiedział neutralnym głosem, widząc w oddali szyld teatru oraz neon z wizerunkiem kobiecego profilu.

- Zachwyć się nocą. To najpiękniejsza pora doby. – Rzekł za jego plecami Adam.

- Co ty chrzanisz… - Mruknął Ratliff, zatrzymując się na linii obu budynków.

Adam kiwnął głową. – Coś tu nie gra. Miałeś na dziś zaplanowaną nocną zmianę. – Rzekł, opierając się o barierkę oddzielającą chodnik od jezdni.

Tommy poczuł się nieco zmieszany. Zmarszczył brwi, po czym przerzucił torbę na drugie ramię. Spróbował spojrzeć w niebieskie oczy, które teraz przypominały raczej ciemny granat skąpany w chłodnych cieniach.

- Nie, wziąłem wolne.

Wyraz twarzy Adama z surowego stawał się coraz łagodniejszy. Ponownie zaczął się uśmiechać.

- Zaczepiłeś mnie wieczorem. Powiedziałeś, że…

- Cholera. – Syknął Tommy, przykładając dłoń do czoła.

Czarnowłosy przecząco pokręcił głową. – Odszedłeś z tej roboty?

- Smith mnie wylał. – Tommy odwrócił wzrok, wpatrując się w nadjeżdżającą taksówkę. Zszedł z jezdni i rzucił swoją torbę na chodnik.

Adam potarł swoje ramiona, czując przejmujący chłód. Rozejrzał się dookoła. Miał postawić pytanie Dlaczego nie wróciłeś do domu? jednak odpuścił, nim te słowa dotarły do jego ust. Zapadła długa, niezręczna cisza, której żaden z nich nie potrafił przerwać właściwym komentarzem.

- Ten klub to twój jedyny kąt? – Spytał Adam, zakładając ręce na piersi. Oparł plecy o ścianę teatru.

- Ta. – Mruknął Ratliff. – Nie mogłem znaleźć się w gorszym położeniu w tę piękną, sobotnią noc, prawda? – Spytał z ironią, powracając do słów Adama sprzed kilku chwil.

Czarnowłosy wyciągnął klucz z kieszeni, po czym podszedł do wąskiej bramy.

- Chodź. Nie będziesz przecież spał na ulicy.

Tommy podniósł wzrok, poszukując sylwetki Adama pośród tańczących cieni.

- Nie wejdę do tej nory.

- Cóż. – Odparł Adam, wzruszając ramionami. – Jeśli zmienisz zdanie, drzwi są otwarte. A tak swoją drogą, ta nora to część mojego życia, więc wyraź nieco więcej szacunku. – Dodał, znikając w cieniu podwórka.

Blondyn westchnął, przeklął pod nosem i ponownie poklepał kieszenie w poszukiwaniu papierosów, których nie znalazł wcześniej.

- Jasna cholera… - Mruknął pod nosem, spoglądając na klientów, którzy próbowali dostać się do klubu. Pokręcił głową i wziął kolejny, głęboki oddech, próbując wyrwać się z alkoholowego amoku.

Pakujesz się w kolejne kłopoty, Ratliff…

Odwrócił się i powoli podszedł do bramy, za którą ujrzał uchylone drzwi. Smuga jasnego światła padała na brukową kostkę wąskiego przejścia. Ostrożnie wszedł do środka, próbując objąć wzrokiem cały przedsionek pełen licznych segmentów z wydzieloną szatnią. Lustra atakowały go z każdej strony; lśniły w blasku ciepłych świateł żarówek. Zatrzymał się na moment, poprawiając swoją torbę. Starał się omijać wzrokiem swoje odbicie, jednak nie potrafił od niego uciec. To miejsce, choć oddalone o kilka metrów od jego byłego domu było zupełnie inne. Zbyt wiele przestrzeni, za mało hałasu i ludzi; czuł się nieswojo w podobnym otoczeniu. Zaczął się zastanawiać, który z przybranych porządków jest właściwy.

Nieco śmielszym krokiem przekroczył próg głównej sali. Rzędy czerwonych foteli ciągnęły się ku górze, znikając w gęstej czerni. Scena była potężna; podobne widział jedynie w telewizji. Drobne schody przykuły jego uwagę. Kiedy nastąpił na pierwszy stopień, usłyszał skrzypnięcie desek. Nie powstrzymało go to jednak przed wykonaniem kolejnych kroków. Dotarł na sam środek sceny i zatrzymał się, zatracając nieobecny wzrok w przestrzeni przed sobą.

- Robi wrażenie, co? – Usłyszał za plecami znajomy ton głosu.

Odwrócił się, spoglądając na Adama. Znacząco pokiwał głową. – Niesamowite… - Wyszeptał. – Zupełnie jak… w Des Westens.*

Brunet zmrużył powieki, po czym powolnym krokiem zaczął zbliżać się w stronę blondyna.

- Skąd znasz to miejsce?

Tommy odwrócił się w stronę Lamberta. – Widziałem nagranie z premiery Tańca Wampirów.** Emitowali to w telewizji. – Dodał, wciskając ręce w kieszenie spodni.

Adam znacząco pokiwał głową. – Większość kojarzy ten musical z Broadway’u.

Blondyn uśmiechnął się pod nosem. – To największa klapa w ich karierze. Za oceanem zrobili to znacznie lepiej.

Brunet odpowiedział podobnym uśmiechem. – Zgadza się… Nie wiedziałem, że interesujesz się teatrem.

- Do tej pory byłem dla ciebie dupkiem, tonącym w hektolitrach piwa, którym oblewali mnie starzy zboczeńcy. – Zażartował Tommy, ponownie wpatrując się w rzędy foteli.

- Bez przesady. Po prostu byłeś nieuprzejmy. – Rzekł Adam, zachowując bezpieczny dystans.

- Znam zaledwie kilka musicali. – Odparł Tommy, zerkając na czarnowłosego.

Zapadła chwila ciszy, która pozwoliła im na uregulowanie oddechu. Światła zaczęły gasnąć ponad czerwonymi rzędami.

- Niech dzieją się te cuda, o jakich śnię za dnia… - Cichy, melodyjny śpiew Adama wypełnił przestrzeń.

- Me serce to dynamit, tylko iskry mu brak. – Wyszeptał w odpowiedzi Tommy. Nie był to przypadkowy utwór; pochodził ze sztuki, o której chwilę wcześniej wspomniał blondyn. Odwrócił się, spoglądając w stronę Adama, który zaczął wycofywać się w cień kulis.

Gdy ze mną zanurzysz się w mrok
Między otchłań a blask 
Zapomnę o rozdarciu, zatrzyma się czas, 
Ogarnia mnie pragnienie i rozpala żar

Podążył drogą bruneta, jednak zagubił się w labiryncie korytarzy. Alkoholowy amok otępił jego zmysły. Ułożył dłoń na tapecie, zdobiącej ściany i ruszył przed siebie, wodząc palcami po wyblakłym papierze. Próbował odnaleźć Lamberta, jednocześnie zachwycając się miejscem, do którego dotarł.

- Daj mi jakiś znak! – Zawołał, opuszczając najmniejszą garderobę.

- Fantazji odrzuć dziś nieostry kształt, bo czas by miała już…– Znajomy ton głosu dotarł do jego uszu. Był coraz bliżej. To miejsce, ten człowiek, wszystko było tak intrygujące i niejednoznaczne…

- Twój głos i twa – Tommy zamarł, niemal wpadając na czarnowłosego. Podniósł wzrok w stronę jego oczu – twarz – Dodał głosem, któremu zabrakło już magii. Cofnął się na kilka kroków. – Przepadłeś jak Upiór.***

- Taki miałem cel. – Odparł Adam, puszczając perskie oko w kierunku gościa. – Pójdź za mną.

Wypowiedziane słowa brzmiały jednocześnie łagodnie i władczo. Nie odmówił. Poszedł krok w krok za brunetem, wpatrując się w linie wyznaczające krawędź jego skórzanej kurtki.

Wkroczyli do największej garderoby, pełniącej rolę sypialni.

- Rany. – Westchnął Ratliff, wplatając palce we włosy. – Mieszkacie tu?

Adam znacząco pokiwał głową. – Chyba dzielimy podobny los.

- Z tym, że mój pokój był magazynem dla pejczy, kajdanek i smyczy.

- Nie przeszkadzałoby mi to. – Zażartował Lambert, szczerząc się w uśmiechu.

Tommy prychnął, siadając na krawędzi jednego z posłań. Rozejrzał się dookoła.

- Nie narzekacie na brak prywatności?

- Nie mamy z tym problemu. Napijesz się czegoś? – Zasugerował Lambert, opierając się ramieniem o framugę. Tommy zmierzył wzrokiem jego sylwetkę, po czym wzruszył ramionami.

- Woda może być.

Kiedy czarnowłosy opuścił pomieszczenie, Ratliff wstał by przyjrzeć się lustrom, otoczonym rzędami żarówek. Zwrócił wzrok ku ladzie i sięgnął po sznur pereł. Wziął głęboki oddech odkładając biżuterię na miejsce. Wyszedł na korytarz, spoglądając w stronę właściciela teatru.

- Nie chcę tu… nocować. Jesteś dla mnie obcym facetem.

- Żaden problem. – Odparł Lambert. – Możemy przegadać ostatnie godziny tej nocy. – Dodał, wyciągając ku Tommy’emu szklankę przezroczystej cieczy.

Blondyn uśmiechnął się pod nosem. – To brzmi całkiem nieźle. – Rzekł, z zakłopotaniem odwracając wzrok. Wrócił do garderoby i usłyszał dźwięk zamykanych drzwi. Usiadł na tym samym materacu, co wcześniej i wyciągnął nogi, dając sobie chwilę wytchnienia.

- Ten hałas to z klubu naprzeciwko? – Spytał, spoglądając w kierunku Adama, który usiadł tuż obok niego. – Nie dziwię się, że tak często interweniowałeś. Dlaczego nie wezwałeś glin?

- Smith bywa groźny. – Adam uniósł brwi. – Uciekam od problemów, więc szukam mniej radykalnych rozwiązań.

Choć głuche echo nie ustawało, wzajemnie słyszeli własne oddechy. Wpatrywali się w pustą przestrzeń. Wibracje w powietrzu przepełniały ich emocjami.

- Chyba mam wobec ciebie dług wdzięczności. – Rzekł Tommy, spoglądając w kierunku Adama. Ciepły wzrok chłodnych tęczówek nie pozwalał mu na zachowanie dystansu. Zbliżył się do aktora, sięgając dłonią do swoich włosów. Odgarnął je do tyłu, spoglądając w oczy rozmówcy.

Adam rozchylił wargi, jednak żaden dźwięk nie opuścił jego ust. Nachylił się w stronę blondyna, mrużąc oczy.

- Tego rodzaju waluty nie przyjmuję. – Odparł chłodno.

Tommy szeroko otworzył oczy. Próbował wymierzyć policzek Adamowi, jednak brunet chwycił jego rękę, nim zdążyła zbliżyć się na niebezpieczną odległość. Tommy opadł na materac, przyciągając Lamberta w swoją stronę, aż jego własne nadgarstki zostały przybite do podłogi za materacem. Zacisnął zęby, by nie wydać spomiędzy swoich warg bolesnego odgłosu.

- Uznam, że jeszcze nie wytrzeźwiałeś i zapomnimy o wszystkim. Spróbuj jeszcze raz podnieść na mnie rękę, a przysięgam, że prędko nie spłacisz swojego długu.

We władczym, błękitnym spojrzeniu było coś pociągającego. Niebieskie oczy płonęły w blasku ciepłego światła, choć cała twarz spowiła się w mroku. Uścisk Adama nie był bolesny, jednak Tommy odczuwał go kilkukrotnie intensywniej. Wpatrywali się w siebie pijanym wzrokiem, próbując opanować przyspieszony oddech wywołany agresją. Tommy odchylił głowę, odsłaniając alabastrową skórę swojej szyi. Szarpnął ręce, które bez trudu uwolniły się z łagodnego uścisku Adama. Przestrzeń między nimi, choć bezpieczna, wypełniła się ciepłym powietrzem od płytkich, szybkich oddechów.

- Przepraszam. – Tommy zmusił się do wypowiedzenia tego słowa, gdy brunet zaczął się powoli wycofywać. Obserwował go bacznie, niczym dzikie zwierzę, drażniące się ze swoją ofiarą.

Jest tak cholernie władczy i…

Było za wcześnie, by mógł dostrzec wielką pomyłkę. Adam był przyjaznym, ciepłym człowiekiem, którego cierpliwość nie znała granic. Tej nocy nie był sobą; nigdy nie reagował w podobny sposób.

…męski.

Blondyn zacisnął wargi i odwrócił wzrok, próbując wymazać z głowy wszelkie określenia, którymi mógł opisać Adama. Nie zmierzało to we właściwym kierunku.

- Nie ma sprawy. – Usłyszał w odpowiedzi. – Muszę popracować. Wybierz materac. Dobranoc.

- Dobranoc… - Tommy potarł ramiona i wziął głęboki oddech, gdy Lambert opuścił pokój. Skrył twarz w dłoniach.

Przesadziłem. Niemal go uderzyłem, choć okazał mi bezwarunkową pomoc. Jestem dupkiem…

Położył się, opuszczając powieki. Choć zawroty głowy nie ustępowały, zasnął bardzo szybko.

***

Gdy się zbudził, dopiero zaczynało świtać. Usiadł, rozglądając się dookoła; część zespołu już wróciła, o czym świadczyły wybrzuszenia pod kilkoma kołdrami. Tommy przeczesał palcami zmierzwione włosy i wstał, chwytając za swoją torbę. Nie czuł się wypoczęty, jednak nadużywanie gościnności nie leżało w jego zwyczaju. Cichym, wolnym krokiem opuścił salę, próbując odnaleźć Adama. Zdradził go cichy śpiew, dochodzący z małej garderoby.

Skierował się w tamtą stronę, wbijając wzrok w czerwoną wykładzinę. Zapukał dwukrotnie i nie czekając na zaproszenie, pozwolił sobie wejść do pokoju.

- Naprawdę mi głupio za to, co zaszło. – Powiedział, nerwowo poprawiając torbę na swoim ramieniu. – Chciałem cię szczerze przeprosić i podziękować.

Adam wpatrywał się w Ratliffa, słuchając krótkiego monologu. Poprawił się w fotelu, by przybrać pozycję siedzącą, po czym odłożył notatki na stół.

- Nie gniewam się. To był dla ciebie zwariowany dzień. Z resztą to, co powiedziałem, mogło zabrzmieć niepoprawnie, więc również cię przepraszam.

Na twarzy blondyna zagościł łagodny uśmiech. Wyciągnął dłoń w kierunku Lamberta.

- Zgoda?

Czarnowłosy odwzajemnił uśmiech, po czym uścisnął dłoń Ratliffa. Była nienaturalnie chłodna.

- Zimno ci? – Spytał, sięgając po koc za swoimi plecami.

- Może trochę. Właściwie to miałem już iść. Nie chcę, by twoi ludzie zadręczyli nas pytaniami. Z resztą część z nich pewnie kojarzy mnie z miejsca, którego nienawidzą…

Adam wzruszył ramionami. – Jeśli kiedykolwiek będziesz chciał zagrzać miejsca, wpadnij. Weź to. – Rzekł, podając koc blondynowi. Wstał, by dorównać mu wzrostem.

Ratliff przez chwilę się zawahał, lecz przyjął skromny podarunek.

- Doceniam to. Mógłbym mieć jeszcze jedną prośbę?

Czarnowłosy założył ręce na piersi, a po chwili przetarł zmęczone oczy. Kiwnął głową na znak zgody.

- Chciałbym usłyszeć wers piosenki, którą piszesz. – Rzekł, zarzucając koc na drugie ramię.

Adam zacisnął usta i zmarszczył brwi. Po chwili uśmiechnął się ciepło.

- Obawiam się, że musisz poczekać do premiery. Ostemplowałem każdy z tekstów jako ściśle tajny. – Spróbował zażartować Adam, jednak był zbyt zmęczony, by silić się na śmiech.

Tommy wymusił uśmiech na swojej twarzy. – Do zobaczenia, Adam.

- Powodzenia, Tommy. - Czarnowłosy założył ręce na piersi. Drobny mężczyzna zniknął w cieniu korytarzy, by ulotnić się tak prędko, jak tylko potrafił.

___________

*Theater des Westens - teatr w Berlinie

**Taniec Wampirów - wiedeński musical

*** Upiór w operze - brytyjski musical

W tekście wykorzystano fragmenty utworów z polskich wersji musicali Taniec Wampirów i Upiór w Operze.